Mexico

Woensdag 18 maart ging om 5.15 de wekker. Alles ging als een trein: kinderen uit bed, spullen pakken, taxi bellen en binnen 3 kwartier waren we onderweg naar het vliegveld (hier kan de fam Zoon-Keyzer nog wat van leren. 'Terug, ik ben nog wat vergeten!!’).
De vliegreis was maar 4,5 uur, ideaal.
Aangekomen in Cancun werden we keurig opgewacht door een klein Mexicaans mannetje die ons naar de boot zou brengen. Hij vroeg of we over de tolweg ($10) of door de dorpjes wilden rijden met een hoop hobbels en slecht wegdek. Keuze was snel gemaakt natuurlijk. Voor een hoop Mexicanen is de tolweg te duur, dus er reed geen kip. Het was dan ook een ontzettend saaie weg met om ons heen alleen maar droge bedoeling.
Daarna moesten we nog 20 minuten met de boot. En het was niet zo’n boot die kalm over het water kabbelt en je kan genieten van het uitzicht. Nee, het was het soort boot dat helemaal overdekt was en als een idioot naar de overkant sjeesde. En ik als wagen/zeeziek held hield m’n hart al vast in de auto, wat gelukkig goed ging door strak naar voren te blijven kijken. Maar de moed zakte me in de schoenen toen ik die woeste boot zag liggen. Met een stuk of 50 mensen, hitte en geen airco scheurden we over het stukje zee. Was dan ook blij dat we vaart minderde en de overkant gehaald hadden.
Er stonden 2 taxi’s voor ons klaar had Arnout gezegd. Dus we komen van de boot af, stonden er alleen maar geel gespoten golfkarretjes waar met zwarte letters TAXI op stond. Nou, gillend grappig natuurlijk. Zoiets zie je niet elke dag.
Hup koffers op 't bagagerekje en gassen met die golfkar.
Dwars door het dorpje, over zandpaden richting onze bestemming. Het was een woest gedoe.
Maar wauw eenmaal aangekomen bij Palapas del Sol wist ik ff niet wat ik meemaakte. Wat een paradijs zeg.
Het resort bestond uit ongeveer 10 hutjes waarvan ik een hutje voor mezelf had (ideaal), overal hangmatten, een zwembadje, drie keer vallen en je lag met je kont in de zee, palmbomen, kortom hier hield ik het wel een weekje uit.
We werden verwelkomd door Martin (een jongen van 25 die zich als manager voorstelde en ook als enige engels sprak). Onze koffers werden meteen naar de hutjes gebracht. Wij werden naar het restaurantje gebracht want daar was de keukenprinses van het resort al druk bezig om empanada’s klaar te maken. Lekker zeg.
Daarna het zwembad ingedoken, in m’n hangmat gelegen, biertje opengetrokken en begonnen met een boek. Heerlijk Fajita’s gegeten. Het is een ontzettend vis eiland, maarja ik hou natuurlijk weer niet van vis, maar echt de kip was ook heel lekker :).
De volgende dag en de dag erna waren eigenlijk hetzelfde plaatje: Wakker worden, zwemmen, ontbijten met scrambled eggs en verse jus, hangmat in, niet meer uitkomen tot de lunch, lunchen, spelletjes doen (keezen is een hit bij de fam), frozen magarita’s drinken en 's avonds uiteten.
Qua werkzaamheden hoefde ik eigenlijk niks te verrichten. Ik heb een zandkasteel gemaakt en een balletje getrapt met de kids en verder vermaakten ze zichzelf prima!
Het was eigenlijk de bedoeling dat ik een paar avonden zou oppassen, maar ze vonden het te gezellig om met z’n allen wat te doen. Prima!
Vrijdagavond vroeg Martin of ik wat met hem wilde drinken. Dus met hem de hele avond drankjes gedronken en hij ging me de taal van de maya’s leren. Dat eigenlijk bestaat uit een hoop geklak met je tong. Kon er geen touw aan vast knopen. Dus snel nog maar een slokje van m’n drankje.
Toen moest ik mee sterren kijken en dat was oprecht heel mooi om te zien. Heel helder. Maar daarna vroeg ie of ik mee wilde dansen in het dorpje. Nou beste Martin, ik vind je een aardige jongen, maar ten eerste ben je ongeveer een kop kleiner dan ik en ten tweede is 't al half 3, wordt wel is wat denk.
Dus dat heb ik vriendelijk afgewezen en ben naar bed gegaan. Volgende dag was vooral m’n buik ietwat van slag. En natuurlijk plan ik het altijd weer fantastisch in om de avond voor een boottripje te gaan drinken.
Dus met een niet geheel stabiel lichaam de boot in. Martin ging ook gezellig mee en zag aan hem dat hij het ook zwaar had. Mooi.
En er ging nog een Mexicaan mee die de boot bestuurde. Ze hadden bedacht dat we ook wel konden vissen en later zouden we ook gaan snorkelen. Nou helemaal leuk.
We sjeesden over de zee en was blij dat ik nu wel strak vooruit kon kijken, anders had het verkeerd met me afgelopen. Onderweg had Arnout gevraagd of er goede plekken waren om te vissen. Ja die waren er zeker! Maar naarmate we verder op zee gingen werden ze toch iets minder zeker van hun zaak dat hier veel vis was. Waar het op neer kwam was dat ze eigenlijk geen idee hadden waar je goed kon vissen. Nou hier dan maar? Welja gooi maar uit dat anker. Na 20 minuten vissen was er nog geen vis gevangen en de boot ging maar heen en weer door de golven en de zon werd steeds feller. Ik had het dus al snel weer gehad. Toen bedachten ze gelukkig zelf dat het misschien handiger was om op een andere plek nog even te kijken. Onderweg kwamen we een dode schildpad tegen waarvan ze bang waren dat ze er misschien ook nog eens over heen waren gevaren, want Martin pakte hem uit het water en we zagen dat er allemaal vers bloed uit z’n bek kwam. Het was wel een heel mooi beest. Ze mochten hem alleen niet meenemen want dat is illegaal. Dus nou, maar weer terug in de zee gooien dan, we hebben er nog even naar gestaard en met z’n allen heel vaak: 'aah zielig, aah heel sneu, aah echt niet leuk dat ie daar nou zo drijft', geroepen en toen werd er weer volgas gegeven naar een betere vis plek. Arnout ging de boel ff verkennen of hier dan wel veel vis was. Was uiteindelijk ook niet echt heel bijzonder. Maar oké, hier dan maar ff vissen. De 2 Mexicanen hadden als enige in totaal 4 vissen (visjes) gevangen en wij stonden er allemaal bij te kijken met ons visdraad in de hand. Eenmaal uitgevist gingen we op weg naar een eiland met een zoetwaterbron en daar kon je ook heel leuk snorkelen zei Martin. Aangekomen bij het eilandje bleken ze er zelf nog nooit te zijn geweest en moest er betaald worden om naar de zoetwaterbron te kunnen. Niemand had natuurlijk geld bij zich. Maar gelukkig waren deze Mexicanen allemaal heel goed bevriend met elkaar en konden we toch doorlopen naar het bronnetje. Wat overigens echt heel mooi was. Heerlijk helder water, maar om nou te zeggen dat je er leuk kon snorkelen, viel wel een beetje tegen. Maar de omgeving was fantastisch.
Ook zaten we op een gegeven moment vast omdat het water te ondiep was!
Kortom het was een heerlijk georganiseerd tripje.
Zondag en maandag weer heerlijk in een hangmat gelegen en dinsdag vertrokken we vroeg naar Coba om daar maya tempels te bekijken/beklimmen.
Dit was echt enorm groot, er was een heel maya dorp opgegraven en je kon zien dat nog lang niet alles was uitgegraven. We hadden een fiets gehuurd en lekker met het fietsie langs de maya tempels gefietst. Ook kon je er 1 beklimmen. Ontzettend hoog. Ik heb echt onwijze hoogtevrees, maar dacht dit maak je maar 1x mee natuurlijk. Dus toch maar de tempel opgeklommen. Boven scheet ik in m’n broek, maar wat een uitzicht!
Naar beneden was een hel. Als een oud wijf ging ik zittend naar beneden, daar ging m’n reputatie als stoere au pair. Naja jammer dan!!
Daarna zijn we doorgereden naar een plek vlakbij Puerto Morelos waar 7 Cenotes (zoetwater in grotten) liggen. Hier konden we in zwemmen, gaaf zeg, de vleermuizen vlogen je alleen wel om de oren.
Toen door naar Cancun waar we ons laatste nachtje zouden verblijven in een super deluxe hotel (dit hadden Saskia en Arnout bedacht zodat we de volgende dag niet zo vroeg hoefden te vertrekken, want het vliegveld zat hier vlakbij).
Ze hebben langs de kust van Mexico land opgespoten en er allemaal Hotels opgebouwd (Zone Hotelera), hier reden we langs en het was overweldigend. Mijn hemel het ene hotel was nog groter dan de ander. Was blij dat wij eerst 6 dagen lekker rustig op een eiland zaten. Want dit was hysterie. Ook was hier het uitgaansgebied van Cancun en omdat het springbreak was, verging het van de Amerikaanse studenten.
'S avonds heerlijk uiteten geweest en Arnout had al gezegd dat ik eigenlijk wel even de kroegen moest gaan bekijken. Daar had ie natuurlijk helemaal gelijk in en Saskia wilde wel mee. Dus wij langs al die kroegen en toen kwamen langs de Coco Bongo (Wat een club blijkt te zijn van Gloria Estefan), daar was een enorme rij voor, dus wij vroegen ons af wat hier zo bijzonder aan was. Een man vertelde dat hier een show was met verschillende optredens van performers die grote artiesten na deden.
En voor $60 p.p. kregen we backstage passes, VIP plekken en de hele avond drank.
We keken elkaar aan en zeiden dat het wel heel erg lachen zou zijn om te doen. Dus prima, geef de hele bende maar!
We mochten meteen langs de enorme rij naar binnen en daar werden we naar onze plek gebracht op een verhoging langs de zijkant van de club. Prima dansplek, want het was bom en bom vol op de vloer. Wat een happening! Ballonnen en confetti kwamen om de haverklap naar beneden en de shows waren gaaf!
Onwijs gedanst en het was lachen om Saskia ook zo uit der dak te zien gaan!
Rond half 3 was 't wel weer mooi geweest, want volgende dag weer met het vliegtuig naar huis.
Dit had ik ook voor geen goud willen missen.

Het was een te gek weekje, ben heel blij dat ze me hebben meegenomen! En omdat we nu 7 dagen op elkaars lip zaten, leer je elkaar nog beter kennen en merk je dat iedereen een stuk losser wordt.
Eenmaal thuis regenden het en was het koud, ook viel, als klap op de vuurpijl, de stroom uit en zaten we in het pikdonker. Jeej we zijn weer thuis.

Nu is het prima weer, het is rond de 12, 13 graden en het zonnetje schijnt!
Ook ben ik begonnen met m’n cursussen, maar dat vertel ik wel in het volgende verhaaltje die ik ga schrijven na m’n weekendje Washington a.s. weekend!!

Doei.